1190’da (1776) İstanbul’da doğduğu tahmin edilen Yesârîzâde, medrese tahsili esnasında nesta’lik yazıyı babasından meşkederek 1202’de (1788) icâzet aldı. Ayrıca Osman el-Üveysî Efendi de kendisine icâzetnâme verdi. Başlangıçta babasının yolunu takip eden Mustafa İzzet 1215’ten (1820) sonra babasının tavrını geliştirerek harf bünyeleri ve bağlantılarındaki incelik ve kalınlığın kesin nisbet ve kaidelerini ortaya koydu ve Türk nesta’lik ekolünün kurucusu oldu. Bu ekolde bilhassa celî nesta’lik en güzel âhenge ulaştı.
İran nesta’liğinde görülen sıkışıklık ve daralma Yesârîzâde mektebinde yerini ferahlığa ve açlığa bıraktı; çanak ve küpler genişledi. İranlı sanatkârların pek riayet etmedikleri satır nizamı Yesârîzâde ekolünde önem kazandı. İran üslûbunda harflerin boyları, çanak ve küplerin genişliği, keşîdelerin uzunluğu sanatkârın zevk ve terkip anlayışına göre yer yer farklılık arzederken, Türk nesta’liğinde kaideler ve kati ölçüler tesbit edildi.
Altmış yıllık sanat hayatı boyunca dinmeyen yazı zevk ve heyecanı, çalışkanlığı, ince zekâsı onu hattatlığın zirvesine yükseltmiştir. Hattatlar tarafından celî nesta’lik yazının mimarı olarak kabul edilen Yesârîzâde III. Selim, II. Mahmûd ve I. Abdülmecid zamanında inşa veya tamir edilen binaların kitâbelerini yazmıştır.
